MIJN VERHAAL

​

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op de leeftijd van 3 maanden heeft mijn jonge leventje al aan een zijden draadje gehangen. Ik huilde vaak en veel, maar dat werd door de thuisverpleging van Kind en Gezin al snel afgestempeld als normaal, een huilbaby. Mijn ouders waren vaak radeloos, maar hoopten dat het op een dag wel voorbij zou gaan. Die dag kwam er, maar verliep niet zoals ze in gedachten hadden. 

 

Op die bewuste avond was ik samen met mijn mama bij mijn grootouders. Ze waren vrolijk en blij met mij aan het spelen. Plots begon ik enorm veel bloed te spugen. Het leek niet te stoppen. Mijn mama en mijn opa waren in shock en konden geen actie ondernemen. Mijn oma heeft me uit de armen van mijn opa getrokken, is razendsnel de auto ingesprongen en heeft mijn opa toegeroepen om naar de spoed te rijden. Alle rode lichten hebben ze genegeerd. Mijn oma zag het leven letterlijk uit mijn kleine lijfje wegglijden. Onderweg heeft ze de hele weg gebeden en mij alvast een laatste kruisje gegeven. Bij de spoed aangekomen, hebben ze mijn kledij onmiddellijk opengeknipt en mij bloed toegediend. Ook dat verliep niet van harte. Omdat mijn adertjes nog zo klein waren, en de naald voor het toedienen van het bloed te groot was, ging de hele tijd het alarm af. Mijn ouders, die ondertussen ook gearriveerd waren, en mijn grootouders konden enkel bang afwachten.

​

Er werden allerlei onderzoeken gedaan, maar ze konden geen oorzaak vinden. Ondertussen bleef mijn kleine lijfje bloed ophoesten. Uren hebben de artsen gezocht naar wat er mis kon zijn, tot ze hopeloos naar het ziekenhuis in Leuven moesten bellen. 

​

Met de ambulance hebben ze mij naar daar vervoerd. Mijn ouders moesten achterna rijden, want ze mochten niet mee in de ambulance. Na een lange rit, want de wagen mocht niet te hard rijden, kwamen we bij de spoed in Leuven. Ook daar werden onmiddellijk de nodige onderzoeken gedaan, maar kon niemand de oorzaak vinden. Op een gegeven moment stelde de professor voor om te gaan opereren. Ze hadden het vermoeden dat er een probleem was met de darmen. Ze zouden deze dan deels verwijderen en een stomazakje plaatsen. Mijn ouders vonden het verschrikkelijk, maar konden niets anders dan instemmen. Na een operatie van enkele uren, kwam de professor mijn ouders vertellen dat ze tijdens de operatie het probleem hebben kunnen vaststellen. Er zat een cyste op de twaalfvingerige darm en die was gesprongen. Blijkbaar word je als baby geboren met nog niet helemaal volgroeide darmen. Deze groeien snel na de geboorte dicht. Helaas was dat bij mij niet het geval geweest en was daar een cyste op gegroeid. Deze was door de grootte gesprongen en veroorzaakte zo een interne bloeding. Het bloed stulpte zo terug de maag en de slokdarm in. De darm werd intern gehecht, maar zorgde voor een lange snede net boven en rond mijn navel. Een voor-altijd litteken aan deze helse nacht. Aan weerszijden van mijn buik werden tevens darmpjes geplaatst zodat resterend vuil uit mijn lichaampje kon. Na 10 dagen op de intensieve afdeling en nog 4 dagen op een gewone afdeling, was ik klaar om als een glimlachend, vrolijk en pijnloos kind met mijn ouders terug huiswaarts te keren. 

 

Mijn litteken is dan ook een dankbare en blijvende herinnering aan een dag waarbij ik door het oog van de naald ben gekropen en nieuw leven heb gekregen.

​