david

Mijn mama merkte al vroeg dat er iets mis was met mij. 4 Jaar lang heeft ze de huisarts continu proberen duidelijk te maken dat er iets niet goed was, maar telkens kreeg ze een geruststellend antwoord. Zelfs de hartspecialist bevestigde wat de huisarts zei. 

 

Nadat ze uiteindelijk extra onderzoeken hadden gedaan, kon ik niet snel genoeg op de operatietafel in Leuven zijn. Ik had een gat in het midden van mijn hart, waardoor het bloed de verkeerde kant uit liep. Men vermoedde dat dit al zo was sinds mijn geboorte. Ik werd geopereerd en herstelde erg snel. De 3de dag liep ik al gewoon terug rond, alsof er niets gebeurd was.

 

Toch was de schaamte groot. Niemand mocht mijn groot litteken zien. Na een maand begon ik er ook serieus veel last van te krijgen. Hierdoor groeide mijn angst voor ziekenhuizen alleen maar meer.