Bart
Het begon eind januari 2015. Ik was juist terug van skiën en ging terug werken. Ik voelde mij niet goed en had pijn in mijn schouder. Ik vertrok van mijn werk terug naar huis en ging naar de dokter. Die dacht natuurlijk dat ik iets van het skiën had overgehouden. Ik kreeg een ontstekingsremmer mee. Naarmate de dag vorderde werd de pijn heviger en de koorts kwam op. ’s Avonds kwam een vriendin op bezoek. Ik had mijn medicatie al ingenomen, omdat de pijn haast ondraaglijk werd. Daarna viel ik in slaap en vanaf toen is alles 1 zwart gat.
In de ochtend zou ik een andere vriendin nog binnen hebben gelaten. Zij zou meteen de dokter hebben gebeld. Ik was in toxische shock, had 40 graden koorts en was complete wartaal aan het vertellen. Mijn schouder was helemaal opgezwollen en vuurrood. Ik moest onmiddellijk naar de spoed in Sint-Truiden. Na enkele onderzoeken, vonden ze niets wat abnormaal leek. Ik moest direct naar Leuven. Hier stelden ze uiteindelijk vast dat ik een streptokokken bacterie, ofwel vleesetende bacterie, in mij had. Deze bacterie was nog niet veel voorgekomen in België. Het ontstaat door een wonde of gaat via slijmvliezen naar binnen. Je hebt 24 uur de tijd. Normaal leidt het tot de dood of in het beste geval tot amputatie. Het is de snelst dodelijke bacterie die er bestaat. Ze zijn direct beginnen te opereren, want ik was toen al zo goed als dood. Ze hebben mij zes weken in coma gehouden en telkens weefsel dat besmet was, weggenomen. Ergens halfweg heb ik “de tunnel” gezien. Ik voelde mij wegzweven, maar ben terug op de grond beland. Op dat moment bestond de juiste antibiotica nog niet en gaven ze me iets wat erop of eronder zou zijn. Uiteindelijk heeft deze antibiotica dan toch zijn werk gedaan. Ze lieten mij beetje per beetje wakker worden. Het was toen al bijna Pasen, dus al enkele maanden verder.
Vanaf toen heb ik alles terug moeten leren. Maar ook eenmaal thuis ging de revalidatie verder. Hierna volgde nog vele operaties om mijn vel uit te rekken en de littekens gedeeltelijk weg te werken. Uiteindelijk heeft alles nog meer dan een jaar geduurd.
De huidtransplantatie zal je altijd blijven zien, maar ik leef nog en kan nog alles. Soms heb ik nog pijnscheuten, maar dat is niks vergeleken met de eerste pijnen. I’m happy.